نمای داخلی
پاسی از شب گذشته
یک اتاق پذیرایی شلوغ
افرادی که دورتادور اتاق نشسته اند و در حال گپ و گفتگو هستند.
روی یک مبل تکی نشسته . با کسی حرف نمی زند. به تلویزیون نگاه می کند بی آنکه حواسش به تلویزیون باشد. چهره اش طوری ست که پنداری شنیدن خبر بدی را انتظار می کشد. ناگهان صدای لرزش ویبره موبایل از خیالات بیرونش می کشد. نگاهی به صفحه موبایل می اندازد و چهره اش درهم می رود. به سمت در خروجی گام برمی دارد.
نمای بیرونی
کوچه خلوت
هوای شرجی
صدای جیرجیرکها
گوشه ای در زیر نور تیر چراغ برق ایستاده
گوشی را جواب میدهد : بله
آنطرف خط : صدایی گرفته و بغض آلود سلام می کند
اینطرف خط : قلبش از تپش باز می ایستد و به جای خون خاطراتی گنگ و تبدار می چرخد در رگهایش.
آنطرف خط : بعد از یک احوالپرسی کوتاه بغض اش می ترکد. حالا فقط صدای هق هق به گوش می رسد.
اینطرف خط : چیزی شبیه مرگ می چسبد ته ششهایش و راه به نفس کشیدن نمی دهد.
نمای داخلی
اتاق پذیرایی همچنان شلوغ و پر همهمه
با ورودش ناگهان همه خاموش می شوند و نگاهها به سمت او برمی گردد.
یک لبخند گل و گشاد از جیبش بیرون می آورد و می چسباند روی صورتش و به همه لبخندی حاکی از مرتب بودن اوضاع عرضه می کند. همه دوباره برمی گردند به گپ و گفت با یکدیگر و او دوباره روی همان مبل تکی می نشیند و به تلویزیون خیره می شود بی آنکه حواسش به تلویزیون باشد.
از ابتدا شروع کردم.میخوانم و از داغی کلمات الومیگیرم و تبخیر میشوم.دلگیرم یا دلم گیراست؟نمیدانم .اصلا چه فرق میکند حالم وقتی خوش نیست،خوش نیست چه دلگیرباشم چه دلم گیرباشد.دوباره شروع کرده ام تورا.این باربا رنج.
نمای همیشگی :
پشت یک میز،کناردائمی ی گذار روزهای پرکشمکش همگون ،خسته ،بی امید و غمگین ناانتظار فردا مدام روی کیبورد رایانه اش می کوبد.هرازگاهی سرش را بلند می کند فشاری به گردنش می آورد ،کش و قوسی به خودش می دهد و ارقامی را با ماشین حساب برقیش حساب می کند و همه ی روزهای هفته و ماه و سالش چنین می گذرد: خسته ، مایوس و ناگزیر و این همان نمای آخر است .