به خودم
که آمدم
زندگی را محکومیتی ناعادلانه یافتم
و
دنیا را زندانی بزرگ
با اردوهای کار اجباری !
در اعماق وجودم محکومی می زیست
که تمام فکر و ذکرش
کشیدن نقشه ای بی عیب و نقص
برای فرار از این زندان مخوف بود !
اکنون اما
این محکوم به حبس ابد
پیر و سالخورده
با کوله باری از نقشه های بی فرجام
تن به پوچی داده
برای گذران سالهای باقی مانده از محکومیت ابدی اش ...
خوب تر از اونی که چنین توصیف ظالمانه ای رو بیان کنی.
درک میکنم که که چقدر این بخش دلگیر احوالت تنهاست.و چقدر خوبه که می نویسی.انگار این تیرگی تو همه ی ما وجود داره و همینه که ما رو به سمت هم می کشونه.راه فرار.
فقط امیدوارم که توی روزهات شادی رو به خودت راه بدی بن.فقط تویی که می تونی بهش اجازه ی ورود بدی.
چه کار خوبی کردی اومدی پری. نمی دونی چقد خوشحالم کردی
محکوم به حبس ابد،پیروسالخورده،تن به پوچی داده
آه ای همه رشته های پنبه شده ام .
آه ای روانشناس روانپریشم.
باز چی شده ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
بیمار خنده های تو ام
بیشتر بخند